Edytujesz Tom 6 - Rozbieżność (sekcja)

==== Zwiastun Piekła. Oczy Zła. 3. ====
[[File:Harbinger Of Hell. Evil Eyes. 3.ogg|right]]
''Trzech mężczyzn mówiących starożytnym, nieznanym językiem prowadziło Haddie i Jordana przez mroczną i pozornie niekończącą się jaskinię. Drogę oświetlali sobie migającymi latarkami. Jakimś cudem wiedzieli, że Haddie miała dar, i wykrzykiwali do niej polecenia łamanym angielskim. Miała prowadzić ich do miejsca, w którym bandyta ukrył relikwię. Nie poznawała porywaczy, ale nie był to pierwszy raz, kiedy ktoś zmuszał ją, by znalazła coś dzięki swoim niezwykłym zdolnościom.''

''Haddie szła śladem resztkowych wspomnień i szeptów, które były widoczne i słyszalne tylko dla niej. Czuła, że idą przez nachodzące na siebie światy, co w niewyjaśniony sposób wzmacniało jej umiejętności. Szła błyszczącym pomarańczowym śladem i zamarła, gdy widmowi żołnierze nagle zniknęli. Przestraszyła się, gdy zjawy powróciły i gdy usłyszała desperackie krzyki spowodowane atakiem czegoś, czego nie widziała.''

''„Co jest?”, zapytał jeden z porywaczy.''

''„Widzi coś”, odpowiedział Jordan, „Dajcie jej spokój”.''

''„Oby to nie była żadna sztuczka!”''

''Haddie patrzyła, jak niewyraźna istota rozrywa żołnierzy na krwawe kawałki. Potem potwór chwycił buntownika i zaczął go ciągnąć przez połączone ze sobą tunele. Pobiegła za umykającym wspomnieniem i wkroczyła do małej jamy. Widziała, jak bandyta wypuszcza relikwię. Bestia zaciągnęła go do mniejszego tunelu, prowadzącego zapewne do legowiska.''

''Wspomnienia wypaliły się niczym wygasające węgielki i pokazały jamę pełną ludzkich kości ułożonych na gnijącym szlamie. Wzdrygnęła się, czując smród fermentujących organów i płynów ustrojowych. Odpędziła chmarę much sprzed twarzy. Obok jednej ze stert kości leżały wciąż ciepłe zwłoki obdarte ze skóry, bez oczu, z ustami zamarłymi w krzyku agonii. Napastnicy wpatrywali się w ciało przez dłuższą chwilę. W końcu jeden dźgnął Haddie lufą karabinu.''

''„Kto to zrobił, do cholery?”, mruknął jeden z porywaczy z niedowierzaniem.''

''„Musi tu być jakieś zagięcie rzeczywistości”, wyjaśnił drugi. Haddie zauważyła, że to, co sama nazywała „nałożeniem”, oni określali jako „zagięcie”. Bez wątpienia rozumieli, że istnieją inne wymiary, a ten kawałek kolumny był czymś więcej niż tylko relikwią.''

''„Gdzie to jest?”, przywódca poganiał Haddie. „Gdzie jest relikwia?!”''

''Zastanowiła się chwilę, po czym wskazała na stertę kości. „Ale może być też tam…”, pokazała tunel prowadzący do legowiska.''

''„Sprawdźcie kości”, rozkazał rodzeństwu jeden z porywaczy.''

''Jordan i Haddie uklęknęli w lepkim szlamie i zaczęli przeszukiwać kości. Przywódca odwrócił się w stronę ciemnego tunelu. Podszedł do wejścia i zaświecił latarką. Gdy dwaj pozostali porywacze rozprawiali się z muchami i zasłaniali nosy, Haddie znalazła wyszczerbiony kawałek kolumny i ukradkiem przesunęła go do Jordana.''

''Wszyscy odwrócili się w stronę przywódcy, kiedy rozległ się nagły szczęk zębów i syk. Lider oświetlał ciemność promieniem światła z latarki, gdy nagle przelotnie zauważył przedziwną istotę z twarzą pokrytą dziesiątkami, jeśli nie setkami błyszczących czerwonych oczu.''

''Cofnął światło na twarz potwora, który syknął i odsłonił paszczę pełną ostrych jak igły kłów. Sekundę później bestia chwyciła latarkę i wciągnęła przywódcę do legowiska.''

''Pozostali porywacze zachwiali się, rzucili wszystko, co trzymali, i rzucili się na oślep w ciemność. Haddie natychmiast złapała porzuconą latarkę, spojrzała na brata szerokimi, przerażonymi oczami i wrzasnęła:''

''„BIEGNIJ!”.''