Edytujesz Tom 6 - Rozbieżność (sekcja)

==== Wspomnienie 907 ====
[[File:Memory 907.ogg|right]]
''Sally idzie korytarzem w stronę źródła krzyku. Pacjenci w pokojach reagują, ich jęki i piski łączą się przy akompaniamencie uderzania głową w ścianę. Krzyki stają się głośniejsze i bardziej chaotyczne, aż w końcu pacjent zaczyna wyć. Sally wbiega do pokoju i podchodzi do kobiety pokrytej okropnymi bliznami, przypiętej do łóżka. Jej krzyki zmieniają się powoli w delikatny, radosny śmiech. Podobała ci się piosenka, pielęgniarko? Zatytułowałam ją „Koncert szaleńców”.''

''Nikt już w przytułku nie śpi. Przestraszone i nieregularne piski i jęki pacjentów odbijają się od ścian korytarzy. Pierś Sally znów się zaciska i kobiecie trudno się oddycha. Dlaczego… Dlaczego musisz ich denerwować? Szalona Kobieta uśmiecha się pod pasem bandaży na poranionej twarzy. Przez dwie małe dziurki widać błysk dwukolorowych oczu – niebieskiego i pomarańczowego. Och, droga pielęgniarko. Od czego są żartownisie, jeśli nie od rozśmieszania? Sally wie, że lepiej się wycofać, że niczego nie zyska na kłótni, ale nie może się powstrzymać. To ludzie i choć są chorzy, wciąż zasługują na zrozumienie. Sally powtarza sobie to zdanie od lat, choć jest już ono dla niej tylko tym – zdaniem. Serią dobrze dobranych słów przepuszczanych przez popękane usta. Może dlatego Szalona Kobieta chichocze, jakby żartowała sobie z przyjaciółką. Zasługują na zrozumienie? Większość z nich przyprawia ją tylko o ból, a inni nie przyprawiają jej… o nic.''